Onomkeerbaar weerzien

Nerveus kijk ik tussen de gordijnen door naar buiten terwijl ik aan de touwtjes van mijn capuchon trek. Is het hem echt? Ik tuur naar de auto die al een tijdje voor onze flat geparkeerd staat. Een luidruchtige roestige witte Mercedes. Zo’n auto die je alleen nog in Amerikaanse films tegenkomt. Een echte pooierbak. Ik zucht en weet dat dit maar één ding kan betekenen.

Ik haast me naar de bijkeuken waar mijn vriend Eric zijn visspullen aan het opruimen is.

Een doordringende geur overvalt me en bijna kokhalzend schreeuw ik: ‘gatverdamme Eric, wat een stank’ en direct daaropvolgend ‘hij staat voor de deur’. Kennelijk is de angst in mijn stem te horen want als door een wesp gestoken draait Eric zich om en het scheelt niet veel of een doos met witte maden valt uit zijn handen. Zijn ontspannen blik veranderd direct in een verontrustende. ‘Weet je het zeker?’. ‘Ja, zijn pooierbak staat’.. tring.. tring… de deurbel onderbreekt mijn verhaal. Shit. Ik streel over mijn uitpuilende zwangere buik en kijk Eric licht paniekerig aan. Het koord van mijn trui heb ik inmiddels losgetrokken. Samen lopen we naar de hal. Eric knijpt in mijn arm en ik voel de hartslag in mijn buik sneller gaan.

Daar staat hij dan. Kees. De man die zichzelf mijn vader noemt. Door de intercom kan ik hem goed zien. Groot postuur. Grijs haar. Charmante kop. Zijn lange leren jas is halfopen en laat me een glimp zien van een veel te duur pak. Zijn felblauwe ogen kijken me recht aan. Althans zo voelt het.

Zijn mondhoeken gaan heen en weer. Maar zonder intercomverbinding is er geen geluid.

Ik voel dat hij weet dat ik er ben, maar niet open wil doen. Zonder dat ik zijn stem hoor, hoor ik hem. Zoals ik hem de afgelopen 30 jaar hoor. In mijn slaap. Tijdens wandelingen. Op moeilijke momenten. En in een flits ben ik weer dat kleine meisje. Het meisje dat in de nacht wordt weggehaald. Ik gil, schreeuw maar ben machteloos. Zwaailichten, gevolgd door zijn stem dat schreeuwt: ‘Ik kom je halen meisje’!

Zijn stem, deze woorden, zijn verankerd in mijn hoofd. Net als de vele pleeggezinnen. Het is als een slagenreeks incasseren in een boksring. Voor je gevoel komt er geen einde aan. ‘Breathe girl’ fluister ik mezelf in. De arm van Eric om me heen brengt me weer terug naar het moment. En ik blijf bij mijn besluit. Ik wil geen weerzien.

Drie jaar later tref ik een brief aan in de brievenbus. Nietsvermoedend open ik de brief en laat ik mijn ogen over de woorden glijden.

Lieve Anna,

Als je dit leest is mijn tijd gekomen. Ik heb mijn best gedaan, echt! Maar jouw pleegfamilies lieten mij niet toe. Ook al heb ik je de ervaring niet kunnen geven, mijn liefde voor jou was er altijd. Ik kwam je halen meisje.

Liefs Kees

Ik slik. Huil.

De stem van mijn vader.

Op een mensenhorloge is altijd alles te laat.

Breathe girl.