Ik zie mijn moeder niet meer (monoloog Annemarie Mourits)

’Ik zie mijn moeder niet meer’

Ik hoor het haar nog zeggen

Terwijl ze langs loopt met een andere vrouw en

me per ongeluk aanraakt in het voorbijgaan

‘Ik zie mijn moeder niet meer’

En die woorden of misschien de combinatie met de aanraking,

ik weet het niet, maar het raakt me

En ineens, ineens ben ik weer dat kleine meisje van vroeger

MAMA!

MAMA waar ben je ?

Ik ben 3 jaar oud

Sta in een winkel

Ik zie je niet, hoor je niet en ruik je niet

MAMA

Je bent kwijt

vreemde ogen kijken, handen raken aan

zonder keus, ben ik verloren

het duurt te lang

en dan ben jij daar

Maar in plaats van blijdschap

Ben je kwaad

Je schudt, rukt en raakt me lange tijd niet aan

STOP!

Je hebt me gevonden

Maar je ziet me niet echt staan

13 jaar

Tref ik blaam?

Ik zeg alleen wat ik zie en voel

geen grenzen, alles komt binnen

Ik hoor ook de verontschuldigen

'Ze is gevoelig, lastig, druk en aanwezig'

'Waarschijnlijk ADHD, we kunnen er moeilijk mee'

Pillen verdoven, maar mijn vuur blijft aan

Of ben ik echt niet oké?

STOP!

Daar lig je dan

Ik ben 33 jaar

De rollen zijn omgedraaid

Ik moet zorgen voor.

Zorgen: een woord met smaad

Maar de woorden zijn gezegd

'Ze gaat dood'

Het is niet echt

Doktersogen verraden

Dan hoor ik het pas echt

'Nog 6 maanden'

Ik leef door

Tussen de bedrijven door, zorgen voor

Het is zwaar, soms wil het niet

Ik balanceer samen met jou

tussen leven en dood

je mag van mij gaan!

Wat! Hoe kan ik dit nou denken?

Ik ben op

Het doet pijn

STOP!

Ze zeggen dat ik op je lijk

Ik wil het niet

Wil je verbergen

Maar, de naakte waarheid is

Dat ik op je lijk

Alleen al als ik kijk naar mijn lijf

Ik weet nog dat je vroeger altijd zij:

'Ja wacht maar tot je zwanger bent, dan groeien ze wel dat was bij mij ook zo'

Nou ik wacht al 33 jaar

En de laatste keer dat ik seks had vroeg hij naar die plek op mijn heup (ja, precies dezelfde plek) ik zei 'dat is een wijnvlek, geen enge ziekte'

Vroeger werd ik gepest om jouw heupen en billen, nu is het in

Maar het is meer dan mijn lichaam

Het zit ook in de dingen die ik doe

Je was altijd aan het werk, dat weet ik nog

Vind ik daarom rusten ook zo moeilijk?

Ik heb je door het vuur zien gaan voor veel mensen

Mij zag je niet op die manier, dat heeft vast een reden

Hoe langer je weg bent, hoe zichtbaarder je wordt in mij

Ik heb besloten dat dat oké is, dat ik oké ben

Mama, Ik omarm je, vergeef je, ik leef je

‘Ik zie mijn moeder niet meer’’